obraz vincenta van gogha krzesło
Autoportrety Vincenta van Gogha. Vincent van Gogh namalował w ciągu swego życia 38 autoportretów (34 obrazy i 4 rysunki) [1]. Zbiór jego autoportretów stawia go wśród najbardziej płodnych autoportrecistów wszech czasów. Dla van Gogha malowanie portretów było metodą introspekcji, sposobem zarabiania pieniędzy i rozwoju swoich
Mark Rothko a Vincent Van Gogh: Paříž právě hostí mimořádné výstavy malířských vizionářů. Slavný obraz Vincenta van Gogha Kostel v Auvers-sur-Oise je jedním z hlavních magnetů výstavy. Foto: Ján Simkanič, Deník N. Historicky vůbec největší výstava děl Marka Rothka by pro leckoho mohla být sama o sobě dostatečnou
Kwitnące różowe drzewo brzoskwiniowe (wspomnienie Mauve’a) ( hol. Bloeiende perzikbomen, Souvenir de Mauve, ang: Pink Peach Tree in Blossom (Reminiscence of Mauve)) [1] – tytuł dwóch obrazów olejnych (nr kat.: F 394, JH 1379), namalowanych przez Vincenta van Gogha w marcu i na przełomie kwietnia i maja 1888 podczas jego pobytu w
- W 1890 r. Seurat przypomniał sobie, że spotkał tam Vincenta po raz pierwszy, „ w jednej z tych popularnych jadłodajni przy Avenue de Clichy, teraz zamkniętej. Hol był ozdobiony jego płótnami (1887). ” - Już w 1889 r., w czasie Wystawy Volpini, Émile Bernard przygotował recenzję dzieła Van Gogha dla
Gwiaździsta noc – obraz olejny Vincenta van Gogha namalowany w czerwcu 1889 roku podczas pobytu artysty w miejscowości Saint-Rémy na dobrowolnej terapii psychiatrycznej. Obraz Gwiaździsta noc, jako jedno z nielicznych dzieł Van Gogha, nie został namalowany z natury, ale całkowicie z pamięci i dzięki wyobraźni autora.
nonton film fast five sub indo rebahin. Vincent van Gogh - Krzesło Vincenta z jego fajką - 1888r. W październiku 1888 na zaproszenie van Gogha przyjechał do Arles Paul Gauguin. Zamieszkał w „Żółtym Domu”, w którym van Gogh zamierzał zorganizować kolonię artystyczną. Obaj rozpoczęli wspólne malowanie, jednak wkrótce zaczęło między nimi dochodzić do konfliktów. Wśród wielu obrazów, które w tym czasie namalował van Gogh, znalazły się dwa, przedstawiające krzesła jego i Paula Gauguina. O podjęciu pracy nad tematem poinformował brata Theo w liście napisanym ok. 19 listopada 1888: Tymczasem muszę ci jednak powiedzieć, że te dwa ostatnie szkice są dość zabawne. Płótna rozmiaru 30, drewniane krzesło i trzcinowe siedzenie, cale żółte, na czerwonej terakocie na tle ściany (w dzień). Potem fotel Gauguina, czerwony i zielony, efekt nocy, na siedzeniu dwie powieści i świeca. Na żeglarskim płótnie w grubym impaście. i później, gdy w styczniu 1889 kończył oba obrazy, już po wyjściu ze szpitala, w którym znalazł się po obcięciu sobie ucha: Chciałbym bardzo, żeby de Haan zobaczył mój szkic palącej się świecy i dwóch powieści (jedna żółta, druga różowa), umieszczonych na pustym fotelu (tzn. fotelu Gauguina), płótno rozmiaru 30, w czerwieni i zieleni. Pracowałem dziś znowu nad pendant, moim własnym, pustym krzesłem, białym drewnianym krzesłem z fajką i kapciuchem. W tych dwóch szkicach, jak w innych, sam próbowałem odnaleźć efekt światła w jasnym kolorze – de Haan prawdopodobnie zrozumie, czego szukam, jeśli przeczytasz mu to, co ci piszę na ten temat. Technika Schemat kolorów użytych na tych dwóch obrazach jest, mówiąc potocznie, tak różny jak dzień i noc. Krzesło van Gogha namalowane jest w jasnych barwach, sugerujących światło dnia, podczas gdy krzesło Gauguina oddane zostało w tonacjach ciemniejszych, posępnych; wspomniał już o tym w liście sam van Gogh. Kompozycja barw jego krzesła opiera się na wariacjach zestawionych w pary barw dopełniających: błękitu i oranżu oraz czerwieni i zieleni. Czerwień podłogi pod krzesłem równoważą muśnięcia zieleni ponad nią i i dodatkowe pociągnięcia pędzlem w tym samym kolorze na najbliższej nodze krzesła. Van Gogh uwydatnił kompozycję poprzez wyraziste kontury, dodane później, obejmujące powierzchnie w tym samym kolorze. Intensywność konturów wzmacnia efekt obrazu, ale też tworzy określone napięcie między linią a barwą. Zniekształcając perspektywę podłogi i nogi krzesła van Gogh odcisnął własne piętno na swym dziele, akcentując subiektywność swego postrzegania. Fajka, chusteczka i tytoń stanowią centralny punkt obrazu, zarówno w sensie narracyjnym jak i malarskim, dostarczając nutki neutralnej bieli pośród wzajemnej gry barw zimnych i ciepłych. Terakota na podłodze namalowana została grubymi pociągnięciami pędzla, często stosowanym w tym czasie przez van Gogha dla oddania tła. Krótkie, poziome i pionowe pociągnięcia pędzla przeplatają się kolejno w swobodnych połączeniach czerwieni, brązów i zieleni. Analiza. Symbolika. Interpretacja Oba obrazy należą do najczęściej analizowanych prac Van Gogha. Wg jednego z czołowych badaczy jego twórczości, Jana Hulskera "niewiele jest obrazów van Gogha, o których napisano tak dużo w ostatnich latach.". Te, stanowiące całość, obrazy przyciągały uwagę z powodu towarzyszącej im symbolicznej interpretacji. Van Gogh wspominał o tych obrazach w swoich listach, ale nie przedstawił szczegółowych interpretacji ani ukrytych przesłań zawartych w obu dziełach. W liście napisanym w lutym 1889 do krytyka Alberta Auriera, opisał krzesło Gauguina jako szkic jego fotela z ciemnego, brązowoczerwonego drewna, z siedzeniem z zielonkawej słomy, w miejscu nieobecnego [Gauguina] jest świeca i kilka współczesnych powieści. Symbolika tej pary obrazów jest oczywista: żółte krzesło van Gogha zostało przedstawione w świetle dziennym, krzesło Gauguina w nocy (czerwień i zieleń). Fajka i tytoń mocno akcentują obecność Vincenta, zaś świeczka (nadchodzącą ?) nieobecność Gauguina. Symboliczne znaczenie mają też użyte barwy: żółcień to barwa użyta do namalowania Żółtego domu, wyrażająca światło i nadzieję, podczas gdy użyte do namalowania fotela Gauguina czerwień i zieleń są tymi samymi barwami, które van Gogh zastosował przy malowaniu Nocnej kawiarni dla oddania atmosfery mroku i straconych marzeń. Inna interpretacja odwołuje się do różnic społecznych dzielących obu artystów. Krzesło van Gogha ukazane jest jako proste i bezpretensjonalne – proste, słomiane krzesło na tle podłogi z czerwonej terakoty. Z drugiej strony – bardziej wyszukane, ozdobione krzesło Gauguina. Przez cale swoje życie van Gogh przedkładał towarzystwo biednych ludzi nad tych z arystokratycznym pochodzeniem. Być może van Gogh postrzegał sam siebie bardziej pośród ciężko pracujących wieśniaków, których tak często malował a mniej wśród lubiących się bawić (i prawdopodobnie egoistycznych) światowców jak Gauguin. Bez względu na zakres interpretacji oba obrazy pozostają wśród najbardziej podziwianych i najpiękniej wykonanych prac van Gogha.
Oddział w szpitalu w ArlesSlaapzaal in het hospitaal Autor Vincent van Gogh Data powstania 1889 Medium olej na płótnie Wymiary 74,0 × 92,0 cm Miejsce przechowywania Miejscowość Winterthur Lokalizacja Oskar Reinhart Collection Multimedia w Wikimedia Commons Dziedziniec szpitala w ArlesBinnenplaats van het hospitaal Autor Vincent van Gogh Data powstania 1889 Medium olej na płótnie Wymiary 73,0 × 92,0 cm Miejsce przechowywania Miejscowość Winterthur Lokalizacja Oskar Reinhart Collection Multimedia w Wikimedia Commons Dziedziniec szpitala w ArlesBinnenplaats van het hospitaal Autor Vincent van Gogh Data powstania 1889 Medium rysunek Wymiary 45,5 × 59,0 cm Miejsce przechowywania Miejscowość Amsterdam Lokalizacja Muzeum Vincenta van Gogha Vincent van Gogh podczas pobytu w szpitalu w Arles namalował dwa obrazy olejne z jego widokiem (oba w kwietniu 1889 roku): Oddział w szpitalu w Arles (hol. Slaapzaal in het hospitaal, ang: Ward in the Hospital in Arles)[1], nr kat.: F 646, JH 1636). Dziedziniec szpitala w Arles (hol. Binnenplaats van het hospitaal, ang: The Courtyard of the Hospital at Arles)[2], nr kat.: F 519, JH 1687).Van Gogh sporządził również rysunek przedstawiający dziedziniec szpitala w Arles (nr kat.: F 1467, JH 1688). Okoliczności powstania Rozczarowany społecznością paryskich artystów Vincent van Gogh opuścił w połowie lutego 1888 Paryż, aby odnaleźć witalność w słonecznym Arles. Będąc gorącym miłośnikiem sztuki japońskiej miał nadzieję na zorganizowanie w Arles wspólnoty artystycznej, zgodnej z jego wyobrażeniem dotyczącym ideałów Orientu[3]. We wrześniu 1888 roku przeniósł się do "Żółtego Domu", w którym planował stworzenie kolonii artystycznej. Jako przywódcę tej kolonii widział Paula Gauguina. Przekonał go, by ten przyjechał do Arles i zamieszkał razem z nim[4]. 23 października Gauguin przyjechał do Arles i zamieszkał razem z Van Goghiem w "Żółtym Domu", jednak ich współpraca nie układała się najlepiej[5]. 23 grudnia 1888 roku po gwałtownej sprzeczce z Paulem Gauguinem Vincent van Gogh obciął sobie ucho, w następstwie czego został nazajutrz przyjęty do szpitala Hôtel-Dieu w Arles. Znalazł się tam pod opieką doktora Félixa Reya[6][7]. W styczniu 1889 roku, po spędzeniu dwóch tygodni w szpitalu, van Gogh powrócił do swojego domu, wznawiając malowanie obrazów. 7 lutego jednak ponownie znalazł się w szpitalu, po tym, jak przeszedł atak paranoi. W szpitalu spędził dziesięć dni, po czym został wypisany, ale okazało się, iż cierpi na manię prześladowczą. Mieszkańcy Arles zwrócili się z petycją do władz o zamknięcie van Gogha. Pod koniec lutego van Gogh został ponownie hospitalizowany, a "Żółty Dom" został opieczętowany przez policję. O problemach zdrowotnych artysty pisała ówczesna lokalna prasa[6][8]. Podczas pobytu w szpitalu Vincent van Gogh namalował dwa obrazy ze szpitalem jako motywem; pierwszy obraz przedstawia szpitalny oddział, a drugi – wewnętrzny dziedziniec. O namalowaniu tych obrazów artysta wspominał w liście do siostry Willeminy, napisanym na przełomie kwietnia i maja 1889 roku: Tymczasem pracuję i właśnie ukończyłem dwa obrazy szpitala. Pierwszy to oddział, bardzo długi oddział z rzędami łóżek, z białymi zasłonami, z kilkoma postaciami poruszających się pacjentów (...). A następnie, jako pendant, wewnętrzny dziedziniec[9]. Z listu do brata Theo z 3 maja 1889 roku wynika, że w tym samym czasie wykonał również rysunek szpitala w Arles[10]. Artysta kontynuował malowanie obrazu przedstawiającego szpitalny oddział, kiedy przebywał na leczeniu w innym szpitalu, Saint-Paul-de-Mausole w Saint-Rémy. Pisał wówczas do siostry: Pracuję teraz nad oddziałem w szpitalu. (...) Czytałem artykuł o Dostojewskim, który napisał książkę Wspomnienia z domu umarłych i to zachęciło mnie do podjęcia na nowo pracy nad tym dużym studium, które rozpocząłem na oddziale zakaźnym w Arles. Ale malowanie postaci bez modeli jest denerwujące[11]. Opis Oddział w szpitalu w Arles Obraz został namalowany z podwyższonego punktu obserwacyjnego, prawdopodobnie z podestu. Przedstawia długi pokój, podzielony białymi zasłonami na mniejsze sekcje, w których znajdują się łóżka pacjentów. Na pierwszym planie widoczny jest wielki, czarny piec, którego stromy, zgięty pod kątem komin wznosi się do stropu, niemal przepoławiając płótno[12]. Wokół pieca zgromadziło się kilku pacjentów, ubranych na szaro lub czarno. Dalej za nimi widoczny jest bardzo długi oddział, wyłożony czerwonymi cegłami, z dwoma rzędami białych łóżek, ściany oddziału są białe, z odcieniem białego bzu lub zieleni, w oknach są różowe i zielone zasłony. W głębi widach dwie postacie zakonnic w czarno-białych strojach. Sufit oddziału jest fioletowy z dużymi belkami[13]. W oddali, na końcu sali widoczne są drzwi i wiszący nad nimi krzyż[14]. Obraz ten stanowi interesujący przykład „literackiej” wyobraźni van Gogha oddziaływającej na jego twórczość, jest też pewnego rodzaju wartością osiąganą dzięki zasadzie pracy z pamięci i z wyobraźni, zasadzie, której gorącym zwolennikiem był Gauguin, a o której sam Vincent wcześniej sądził, iż może być sposobem na postęp w jego sztuce. Ale coraz częściej stwierdzał, iż z natury odczuwa niechęć do tej metody. Dla niego poczucie bezpośredniości nie było niezgodne z określoną strukturą kolorystyczną, ukazaną na obrazie jako wyrazisty kontrast tonacji ciepłych i chłodnych, stanowiło raczej jej uzupełnienie[15]. Dziedziniec szpitala w Arles Obraz przedstawia wewnętrzny dziedziniec, otoczony galerią białych arkad, na podobieństwo budynków arabskich. Przed galeriami znajduje się stary ogród ze stawem pośrodku, otoczonym ośmioma klombami kwiatowymi z niezapominajkami ciemiernikami, zawilcami, jaskrami, pszonakami, stokrotkami i innymi kwiatami. Pod galerią rosną drzewka pomarańczowe i oleandry. Obraz jest pełen kwiatów i wiosennej zieleni. W narożnikach ogrodu widnieją trzy czarne pnie drzew, a na pierwszym planie cztery duże, ciemne krzaki bukszpanu[14]. Szpital dzisiaj Były szpital w Arles dzisiaj Szpital Hôtel-Dieu, położony przy placu dra Félixa Reya, został zbudowany na planie czworoboku w XVI i XVII wieku. W 1835 roku nadbudowano trzy skrzydła, aby otworzyć nowe pokoje, potrzebne po poważnej epidemii cholery. Szpital funkcjonował do lat 70. XX w. Obecnie, po modernizacji, mieści się w nim centrum kulturalne Espace Van Gogh[16]. Dziedziniec wewnętrzny został starannie zrekonstruowany i urządzony na podstawie obrazu van Gogha[17]. Zobacz też Portret doktora Félixa Reya Przypisy ↑ David Brooks (Vincent Van Gogh Gallery): The Paintings: Ward in the Hospital in Arles (ang.). [dostęp 2013-08-03]. ↑ David Brooks (Vincent Van Gogh Gallery): The Paintings: Courtyard of the Hospital at Arles, The (ang.). [dostęp 2013-08-04]. ↑ Jennifer Blessing (The Solomon R. Guggenheim Foundation): Collection Online: Vincent van Gogh – Landscape with Snow (ang.). [dostęp 2013-08-04]. ↑ Walther, Metzger i Hulse 2010 ↓, s. 404. ↑ Walther, Metzger i Hulse 2010 ↓, s. 441. ↑ a b Torterolo 1996 ↓, s. 90. ↑ Field 2006 ↓, s. 309–311. ↑ Walther, Metzger i Hulse 2010 ↓, s. 476. ↑ Van Gogh Museum: 764: To Willemien van Gogh. Arles, between about Sunday, 28 April and Thursday, 2 May 1889. (fr.). [dostęp 2013-08-04]. Cytat: Je travaille cependant & viens de faire deux tableaux de l’hospice. l’un une salle une très longue salle avec les rangées de lits à rideaux blancs où se meuvent quelques figures de malades. (...) Et alors comme pendant, la cour intérieure. ↑ Van Gogh Museum: 768: To Theo van Gogh. Arles, Friday, 3 May 1889. (fr.). [dostęp 2013-08-08]. ↑ Van Gogh Museum: 812: To Willemien van Gogh. Saint-Rémy-de-Provence, on or about Monday, 21 October 1889. (fr.). [dostęp 2013-08-04]. Cytat: A present je travaille à une salle d’hôpital. J’avais lu un article sur Dostoievsky qui avait ecrit un livre, Souvenirs de la maison des morts, et cela m’avait poussé à reprendre une grande étude que j’avais commencée dans la salle des fievreux à Arles. Mais c’est embêtant de faire des figures sans modèle. ↑ Field 2006 ↓, s. 314. ↑ Van Gogh Museum, Amsterdam: 812: To Willemien van Gogh. Saint-Rémy-de-Provence, on or about Monday, 21 October 1889. (fr.). [dostęp 2013-08-04]. ↑ a b Van Gogh Museum: 764: To Willemien van Gogh. Arles, between about Sunday, 28 April and Thursday, 2 May 1889. (fr.). [dostęp 2013-08-04]. ↑ Petrie 1985 ↓, s. 81. ↑ Patrimoine de la Ville d’Arles: Espace Van Gogh (ancien hôtel-Dieu) (fr.). [dostęp 2017-01-15]. ↑ Fodor's: Provence Sights – Espace Van Gogh (ang.). [dostęp 2013-08-04]. Bibliografia D. M. Field: Van Gogh. Chartwell Books, Inc., 2006. ISBN 0-7858-2011-6. (ang.) Brian Petrie: Van Gogh. Oxford: Phaidon Press Ltd., 1985. ISBN 0-7148-1631-0. (ang.) Anna Torterolo: Van Gogh: A Profound and Tormented Genius – His Life in Paintings. Dorling Kindersley, 1996. ISBN 0-7894-4143-8. (ang.) Ingo F. Walther, Rainer Metzger, (tłum.) Michael Hulse: Van Gogh: The Complete Paintings. Vol. I & II. Köln: Taschen, 2010. ISBN 978-3-8365-2299-1. (ang.) Linki zewnętrzne Oddział w szpitalu w Arles na stronie Oskar Reinhart Collection (niem.) Dziedziniec szpitala w Arles na stronie Oskar Reinhart Collection (niem.)pdeKategorie: Malarstwo pejzażowe Vincenta van GoghaObrazy rodzajowe Vincenta van GoghaObrazy w Oskar Reinhart Collection w ZurychuRysunki Vincenta van GoghaArles w malarstwie This page is based on a Wikipedia article written by contributors (read/edit). Text is available under the CC BY-SA license; additional terms may apply. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
Krzesło Vincenta z jego fajkąDe stoel van Van Gogh Autor Vincent van Gogh Data powstania 1888 Medium olej na płótnie Wymiary 93,0 × 73,5 cm Miejsce przechowywania Lokalizacja National Gallery w Londynie Multimedia w Wikimedia Commons Fotel Paula GauguinaDe stoel van Gauguin Autor Vincent van Gogh Data powstania 1888 Medium olej na płótnie Wymiary 90,5 × 72,5 cm Miejsce przechowywania Miejscowość Amsterdam Lokalizacja Muzeum Vincenta van Gogha Krzesło Vincenta z jego fajką i Fotel Paula Gauguina – tytuły dwóch obrazów namalowanych łącznie przez Vincenta van Gogha w okresie od listopada 1888 do stycznia 1889, podczas jego pobytu w miejscowości Arles: Krzesło Vincenta z jego fajką (hol. De stoel van Van Gogh, ang. Vincent's Chair with His Pipe)[1]), obecnie w zbiorach National Gallery w Londynie. Nr kat.: F 499, JH 1536. Fotel Paula Gauguina (hol. De stoel van Gauguin, ang. Paul Gauguin's chair)[2]), obecnie w zbiorach Muzeum Vincenta van Gogha w Amsterdamie. Nr kat.: F 498, JH 1635. Historia i opis W październiku 1888 na zaproszenie van Gogha przyjechał do Arles Paul Gauguin. Zamieszkał w „Żółtym Domu”, w którym van Gogh zamierzał zorganizować kolonię artystyczną[3]. Obaj rozpoczęli wspólne malowanie, jednak wkrótce zaczęło między nimi dochodzić do konfliktów. Wśród wielu obrazów, które w tym czasie namalował van Gogh, znalazły się dwa, przedstawiające krzesła jego i Paula Gauguina. O podjęciu pracy nad tematem poinformował brata Theo w liście napisanym ok. 19 listopada 1888: Tymczasem muszę ci jednak powiedzieć, że te dwa ostatnie szkice są dość zabawne. Płótna rozmiaru 30, drewniane krzesło i trzcinowe siedzenie, cale żółte, na czerwonej terakocie na tle ściany (w dzień). Potem fotel Gauguina, czerwony i zielony, efekt nocy, na siedzeniu dwie powieści i świeca. Na żeglarskim płótnie w grubym impaście[4].i później, gdy w styczniu 1889 kończył oba obrazy, już po wyjściu ze szpitala, w którym znalazł się po obcięciu sobie ucha: Chciałbym bardzo, żeby de Haan zobaczył mój szkic palącej się świecy i dwóch powieści (jedna żółta, druga różowa), umieszczonych na pustym fotelu (tzn. fotelu Gauguina), płótno rozmiaru 30, w czerwieni i zieleni. Pracowałem dziś znowu nad pendantem, moim własnym, pustym krzesłem, białym drewnianym krzesłem z fajką i kapciuchem. W tych dwóch szkicach, jak w innych, sam próbowałem odnaleźć efekt światła w jasnym kolorze – de Haan prawdopodobnie zrozumie, czego szukam, jeśli przeczytasz mu to, co ci piszę na ten temat. [5] Technika Schemat kolorów użytych na tych dwóch obrazach jest, mówiąc potocznie, tak różny jak dzień i noc. Krzesło van Gogha namalowane jest w jasnych barwach, sugerujących światło dnia, podczas gdy krzesło Gauguina oddane zostało w tonacjach ciemniejszych, posępnych; wspomniał już o tym w liście sam van Gogh. Kompozycja barw jego krzesła opiera się na wariacjach zestawionych w pary barw dopełniających: błękitu i oranżu oraz czerwieni i zieleni. Czerwień podłogi pod krzesłem równoważą muśnięcia zieleni ponad nią i dodatkowe pociągnięcia pędzlem w tym samym kolorze na najbliższej nodze krzesła. Van Gogh uwydatnił kompozycję poprzez wyraziste kontury, dodane później, obejmujące powierzchnie w tym samym kolorze. Intensywność konturów wzmacnia efekt obrazu, ale też tworzy określone napięcie między linią a barwą. Zniekształcając perspektywę podłogi i nogi krzesła van Gogh odcisnął własne piętno na swym dziele, akcentując subiektywność swego postrzegania. Fajka, chusteczka i tytoń stanowią centralny punkt obrazu, zarówno w sensie narracyjnym jak i malarskim, dostarczając nutki neutralnej bieli pośród wzajemnej gry barw zimnych i ciepłych. Terakota na podłodze namalowana została grubymi pociągnięciami pędzla, często stosowanym w tym czasie przez van Gogha dla oddania tła. Krótkie, poziome i pionowe pociągnięcia pędzla przeplatają się kolejno w swobodnych połączeniach czerwieni, brązów i zieleni[6]. Analiza. Symbolika. Interpretacja Oba obrazy należą do najczęściej analizowanych prac Van Gogha. Według jednego z badaczy jego twórczości, Jana Hulskera "niewiele jest obrazów van Gogha, o których napisano tak dużo w ostatnich latach.". Te, stanowiące całość, obrazy przyciągały uwagę z powodu towarzyszącej im symbolicznej interpretacji. Van Gogh wspominał o tych obrazach w swoich listach, ale nie przedstawił szczegółowych interpretacji ani ukrytych przesłań zawartych w obu dziełach[6]. W liście napisanym w lutym 1889 do krytyka Alberta Auriera, opisał krzesło Gauguina jako szkic jego fotela z ciemnego, brązowo-czerwonego drewna, z siedzeniem z zielonkawej słomy, w miejscu nieobecnego [Gauguina] jest świeca i kilka współczesnych powieści[7].Symbolika tej pary obrazów jest oczywista: żółte krzesło van Gogha zostało przedstawione w świetle dziennym, krzesło Gauguina w nocy (czerwień i zieleń). Fajka i tytoń mocno akcentują obecność Vincenta, zaś świeczka (nadchodzącą ?) nieobecność Gauguina[8]. Symboliczne znaczenie mają też użyte barwy: żółcień to barwa użyta do namalowania Żółtego domu, wyrażająca światło i nadzieję, podczas gdy użyte do namalowania fotela Gauguina czerwień i zieleń są tymi samymi barwami, które van Gogh zastosował przy malowaniu Nocnej kawiarni dla oddania atmosfery mroku i straconych marzeń[9] Inna interpretacja odwołuje się do różnic społecznych dzielących obu artystów. Krzesło van Gogha ukazane jest jako proste i bezpretensjonalne – proste, słomiane krzesło na tle podłogi z czerwonej terakoty. Z drugiej strony – bardziej wyszukane, ozdobione krzesło Gauguina. Przez cale swoje życie van Gogh przedkładał towarzystwo biednych ludzi nad tych z arystokratycznym pochodzeniem. Być może van Gogh postrzegał sam siebie bardziej pośród ciężko pracujących wieśniaków, których tak często malował a mniej wśród lubiących się bawić (i prawdopodobnie egoistycznych) światowców jak Gauguin[6]. Najdalej w symbolicznej interpretacji krzeseł posunął się Albert Ludin, który w swej książce Stranger on the Earth: A Psychological Biography of Vincent van Gogh zanalizował życie Gogha pod kątem psychoanalizy odwołując się do seksualnych skojarzeń zawartych jego zdaniem w obu tych obrazach a nawet sugerując ukryte, homoseksualne pożądanie Gauguina przez van Gogha[6]. Bez względu na zakres interpretacji oba obrazy pozostają wśród najbardziej podziwianych i najpiękniej wykonanych prac van Gogha[6]. Prezentacja obrazów Krzesła w pozycji konfliktowej Krzesła w pozycji przyjaznej Obok symbolicznych podtekstów oba obrazy są wyjątkowe, jeśli chodzi o sposób ich wspólnej ekspozycji, czy to w książkach, czy na (rzadkich) wystawach. Kiedy krzesło Gauguina pokazywano z lewej a krzesło van Gogha z prawej strony, tak, aby oba krzesła były odwrócone do siebie plecami, miało to symbolizować konfliktową naturę obu artystów i gwałtowny charakter ich wzajemnej relacji. Jeżeli natomiast przedstawiano je zwrócone do siebie „twarzami” nadawano temu inną interpretację – akcentowano wzajemny szacunek pomiędzy obu artystami, niechętny ale szczery podziw pomimo niefortunnego końca ich wzajemnych stosunków w "Żółtym Domu" w Arles[6]. Przypisy ↑ David Brooks (The Vincent Van Gogh Gallery): The Paintings: Vincent's Chair with His Pipe (ang.). [dostęp 2011-09-25]. ↑ David Brooks (The Vincent Van Gogh Gallery): The Paintings: Paul Gauguin's Armchair (ang.). [dostęp 2011-09-25]. ↑ Anna Torterolo: Van Gogh: A Profound and Tormented Genius – His Life in Paintings. Dorling Kindersley, 1996, s. 60. ISBN 0-7894-4143-8. (ang.) ↑ Van Gogh Museum, Amsterdam: 721: To Theo van Gogh. Arles, on or about Monday, 19 November 1888. (fr.). [dostęp 2011-09-25]. Cytat: En attendant je peux toujours te dire que les deux dernieres etudes sont assez drôle. Toiles de 30, une chaise en bois et en paille toute jaune sur des carreaux rouges contre un mur (le jour). Ensuite le fauteuil de Gauguin rouge et vert, effet de nuit, mur et plancher rouge et vert aussi, sur le siege deux romans et une chandelle. Sur toile à voile en pâte grasse. ↑ Van Gogh Museum, Amsterdam: 736: To Theo van Gogh. Arles, Thursday, 17 January 1889. (fr.). [dostęp 2011-09-25]. Cytat: Je voudrais bien que de Haan voie une étude de moi d’une chandelle allumée et deux romans (l’un jaune, l’autre rose) posees sur un fauteuil vide (justement le fauteuil de Gauguin), toile de 30 en rouge et vert. Je viens de travailler encore aujourd’hui au pendant, ma chaise vide à moi, une chaise de bois blanc avec une pipe et un cornet de tabac. Dans ces deux etudes comme dans d’autres j’ai moi cherché un effet de lumière avec de la couleur claire – de Haan comprendrait probablement ce que je cherche si tu lui lis ce que je t’écris à ce sujet. ↑ a b c d e f David Brooks (The Vincent Van Gogh Gallery): The Paintings: (Two Chairs) (ang.). [dostęp 2011-09-25]. ↑ Van Gogh Museum, Amsterdam: 853: To Albert Aurier. Saint-Rémy-de-Provence, Sunday, 9 or Monday, 10 February 1890. (fr.). [dostęp 2011-09-25]. Cytat: C’est une étude de son fauteuil en bois brun rouge sombre, le siège en paille verdâtre et à la place de l’absent un flambeau allumé et des romans modernes. ↑ D. M. Field: Van Gogh. Chartwell Books, Inc., 2006, s. 294. ISBN 0-7858-2011-6. (ang.) ↑ Ingo F. Walther, Peter Glücksam (tłum.): Van Gogh Basic Art Album. Taschen, 2001, s. 57. ISBN 3-8228-1128-9. (szw.) Linki zewnętrzne Opis obrazu Fotel Gauguina na stronie Muzeum Vincenta van Gogha (ang.) Opis obrazu Krzesło Vincenta z jego fajką na stronie National Gallery w Londynie (ang.)pdeKategorie: Martwe natury Vincenta van GoghaObrazy w Muzeum Vincenta van Gogha w AmsterdamieObrazy w National Gallery w Londynie This page is based on a Wikipedia article written by contributors (read/edit). Text is available under the CC BY-SA license; additional terms may apply. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
Strona używa pliki cookies. Pliki cookie na naszej stronie używane są przez przez Google do zbierania i przetwarzania danych eksploatacyjnych w celu analizowania ruchu i wyświetlania reklam. Wchodząc na naszą stronę, zgadzasz się na używanie tych plików. Required Cookie Policy
Vincent van Gogh (1853-1890) to jedna z najbardziej znanych postaci w historii sztuki. Pomimo tragicznie przerwanej kariery i braku uznania za jego życia, jego obrazy są obecnie postrzegane jako jedne z najpiękniejszych dzieł sztuki, jakie kiedykolwiek powstały. Muzeum Van Gogha w Amsterdamie zabrało ostatnio do domu nagrodę „Najlepszego Muzeum” w ramach światowej Niezwykłe nagrody miejsca (otrzymując ponad 6,000 głosów), nigdy nie było lepszego czasu na zbadanie pracy Van Gogha. Od rozgwieżdżonych nocy po spektakularne słoneczniki — oto przewodnik po najsłynniejszych obrazach Van Gogha i tym, co czyni je tak wyjątkowymi. Gwiaździsta noc (1889)Gwiaździsta noc nad Rodanem (1888)Słoneczniki (1888)Autoportret (1889)Zjadacze ziemniaków (1885)Pole pszenicy z wronami (1890)Kwiaty migdałów (1888-1890)Irysy (1889)Autoportret z zabandażowanym uchem (1889)Sypialnia w Arles (1888)Taras kawiarni w nocy (1888) Gwiaździsta noc (1889) Co sprawia, że ten obraz jest sławny? Gwieździsta noc prawdopodobnie znajdzie się na szczycie każdej listy, jeśli chodzi o nazywanie najsłynniejszych dzieł Van Gogha. Znajdziesz go na plakatach, nowatorskich skarpetkach, torbach na zakupy, tłach komputerowych, wytatuowanych ramionach – co tylko chcesz. Znajdziesz go również na ścianach Museum of Modern Art w Nowym Jorku, gdzie jest jednym z najbardziej przyciągających uwagę muzeum (co naprawdę dużo mówi, biorąc pod uwagę ilość inne niesamowite obrazy obecne w kolekcji MoMA).Gwieździsta noc to nie tylko jeden z najpopularniejszych obrazów Van Gogha; to jedno z najbardziej kultowych dzieł sztuki, jakie istnieją. Spektakularne, wirujące nocne niebo, wypełnione spiralami w stylu ekspresjonistycznym, do dziś wzbudza silne emocje wśród widzów. Jaka jest historia tła? Chociaż ten post dotyczy słynnych obrazów Van Gogha, a nie biografii samego artysty, jego życia nie można pominąć pisząc o swojej sztuce. Van Gogh dobrowolnie zameldował się w szpitalu psychiatrycznym w Saint-Rémy-de-Provence w 1889 roku, kilka miesięcy po niesławnym epizodzie, w którym okaleczył lewe ucho. Ten obraz powstał na podstawie widoku z jego okna w krytycy sztuki teoretyzują, że obraz powstał w stanie wzburzenia, co znajduje odzwierciedlenie w niemal halucynacyjnej naturze dzieła i potencjalnie poparte faktem, że Van Gogh doznał drugiego załamania zaledwie miesiąc po Gwieździsta noc zostało zakończone. Mimo że jest obecnie uważany za jedno z najcenniejszych dzieł sztuki w historii, wydaje się, że Van Gogh osobiście uważał ten obraz za nieudany eksperyment. Został tylko krótko wymieniony w liście do jego brata Theo jako „nocne studium”, kilka miesięcy po tym, jak został już namalowany. Później postanowił nie wysyłać obrazu do Holandii (stwierdzając, że zdecydowanie wolał inne prace) i ostatecznie nazwał swoje arcydzieło „porażką” w liście do kolegi malarza Émile'a Bernarda. Gdzie jest Gwiaździsta Noc? 📍 Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Nowy Jork. Gwiaździsta noc nad Rodanem (1888) Co sprawia, że ten obraz jest sławny? Kiedy ludzie odnoszą się do „Gwiaździstej nocy”, zwykle mają na myśli pierwszy obraz na tej liście – ale równie dobrze mogliby mówić o Gwiaździsta noc nad Rodanem zamiast. Podobnie uderzający w przedstawieniu nocnego nieba (choć ma mniej spiral), ten obraz daje nieco spokojniejsze wrażenie niż jego odpowiednik, ale zawiera klasyczną paletę kolorów, z której Van Gogh stał się znany. Jaka jest historia tła? Van Gogh wydaje się być szczególnie zauroczony nocnym niebem i gazowym oświetleniem widocznym na wodzie w Arles. Był na tyle podekscytowany obrazem, że dołączył szkic do swojego przyjaciela, malarza Eugène'a Bocha, a praca została wystawiona publicznie w 1889 roku w Société des Artistes Indépendants w jednym z wielu listów, które napisał do swojego brata Theo, opisał obraz z niemal miłosnymi szczegółami, opisując go jako „…gwiaździste niebo malowane nocą, a właściwie pod strumieniem gazu. Niebo jest seledynowe, woda jest błękitna, a ziemia fioletoworóżowa. Miasto jest niebiesko-fioletowe. Gaz jest żółty, a odbicia są rdzawozłote przechodzące w zielono-brązowy. Na akwamarynowym polu nieba Wielki Niedźwiedź jest mieniący się zielenią i różem, którego dyskretna bladość kontrastuje z brutalnym złotem gazu. Na pierwszym planie dwie kolorowe figurki zakochanych.” Gdzie jest gwiaździsta noc nad Rodanem? 📍 Musee d'Orsay, Paryż. Słoneczniki (1888) Co sprawia, że te obrazy są sławne? Słoneczniks to nie tylko jeden obraz, ale w rzeczywistości dwie całe serie wielu obrazów słoneczników. Przez większość czasu, gdy ktoś odnosi się do „Słoneczników” Van Gogha, mówi o serii, którą stworzył w Arles, składającej się z czterech początkowych wersji i trzech powtórzeń tego samego znane są „Paris Sunflowers”, które stworzył mieszkając ze swoim bratem w Paryżu w latach 1886-1888. Mniej triumfalne i nie w pełni kwitnące, te słoneczniki są jednak dość spektakularne i można je znaleźć w muzeach, w tym w The Met w Nowym Jorku, Muzeum Kröller-Müller i (oczywiście) Muzeum Van Gogha w Amsterdamie. Jaka jest historia tła? Wydaje się, że sam Van Gogh był absolutnie zachwycony słonecznikami, co znalazło odzwierciedlenie zarówno w ilości obrazów na ich bazie, które stworzył, jak i opisach w listach, które pisał do brata i 1888 roku Van Gogh napisał: „Maluję z zapałem Marsylijczyka jedzącego bouillabaisse, co nie zaskoczy Cię, gdy chodzi o malowanie dużych słoneczników”. W zasadzie uwielbiał malować słoneczniki i wszyscy o tym wiedzieli. W tym samym liście tłumaczył, że jego marzeniem było pracować w pracowni u boku swojego przyjaciela Paula Gauguina i że planował stworzyć dekoracje na ściany składające się z ogromnych obrazów się domyślać, że sam Gauguin prawdopodobnie też był fanem słoneczników – szczególnie tych, które namalował Van Gogh. W 1889 roku Gauguin „zażądał” jednego z obrazów słonecznika w zamian za część swojej własnej pracy, którą pozostawił Van Goghowi, ku wielkiemu przerażeniu Vincenta:„Zdecydowanie podważam moje słoneczniki. Ma już dwóch, niech to go zatrzyma. A jeśli nie jest usatysfakcjonowany wymianą, jaką ze mną dokonał, może odebrać swoje małe płótno z Martyniki i swój autoportret, który przysłał mi z Bretanii, jednocześnie oddając mi zarówno mój portret, jak i dwa słoneczniki. płótna, które zabrał do Paryża. Więc jeśli kiedykolwiek poruszy ten temat, powiedziałem ci, jak się sprawy mają. Gdzie są Słoneczniki Van Gogha? Słynne obrazy słonecznika Van Gogha można znaleźć w różnych miejscach na całym świecie: Spotkanie w Nowym Jorku, The Muzeum Kröller-Müller w Otterlo Van Gogh Museum w Amsterdamie Muzeum Sztuk Pięknych w Bernie, Galeria Narodowa w Londynie, Filadelfijskie Muzeum Sztuki, Sompo Japan Museum of Art w Tokio i Neue Pinakothek w Monachium. Autoportret (1889) Co sprawia, że ten obraz jest sławny? Często uważa się, że jest to ostatni autoportret Van Gogha, a także jego najbardziej charakterystyczny obraz na płótnie. Podczas gdy krytycy są podzieleni co do tego, czy Autoportret bez brody jest jego ostatnim obrazem przedstawiającym samego siebie, nie ma wątpliwości, który obraz jest bardziej znany. Ma podobne halucynacyjne wirujące wzory do Gwieździsta noci wskazuje na ogólne poczucie turbulencji i ciśnienia. Kiedy ludzie myślą o Van Goghu, to jest to mężczyzna, o którym myślą: intensywna, zamyślona postać pełna ekspresji i emocjonalnego zamieszania. Jaka jest historia tła? Van Gogh często malował swoje obrazy. Przychodzą mu na myśl różne powody (czysta artystyczna próżność lub chęć udokumentowania swoich fizycznych i psychicznych zmian), ale jest jeszcze jeden, który nie jest często poruszany: po prostu nie miał pieniędzy na opłacenie modeli usiądź godzinami na raz. Chociaż Van Gogh nie żył w skrajnej nędzy – mit, który często się powtarza – zarządzanie pieniędzmi było korespondencja z bratem ujawnia zależność od miesięcznego kieszonkowego od Theo, które nigdy nie wydawało się wystarczać, aby sprostać ambicjom Vincenta. Materiały artystyczne były wtedy drogie, podobnie jak teraz, a wynajęcie modela mogło być o krok za daleko dla kogoś, kto inspirował się przede wszystkim wszystkim historia tego obrazu podąża za własną podróżą Van Gogha, szczególnie w odniesieniu do jego zdrowia psychicznego. Podczas gdy w liście do brata (omawiając ten autoportret) twierdzi, że jest teraz w lepszym miejscu, z perspektywy czasu boleśnie oczywiste jest, że nie wszystko było dobrze. „Mam nadzieję, że zauważysz, że moja mimika stała się znacznie spokojniejsza, chociaż moje oczy wyglądają tak samo niepewnie jak wcześniej, a przynajmniej tak mi się wydaje”. Gdzie to jest? 📍 Musee d'Orsay, Paryż. Zjadacze ziemniaków (1885) Co sprawia, że ten obraz jest sławny? Nie ma w nim tej kolorowej mocy gwiazdy, którą można znaleźć w niektórych jego późniejszych pracach, ale Zjadacze ziemniaków nadal uważany jest za jeden z najsłynniejszych obrazów Van Gogha. Stworzony w 1885 roku, nieco wcześniej niż inne obrazy, które do tej pory zaprezentowano, obraz ten ujawnia holenderskie korzenie silnym wpływem artystów ze szkoły haskiej (przede wszystkim Józefa Israelsa), Van Gogh starał się przedstawić realia życia chłopskiego takimi, jakimi było naprawdę: szorstkim, czasem brzydkim, ale także z autentycznością i sentymentem, jakie można znaleźć w rodzinnym otoczeniu. Jaka jest historia tła? Van Gogh uwielbiał ten obraz. Dwa lata po jej ukończeniu napisał list do swojej siostry, twierdząc, że ''… obraz chłopów jedzących ziemniaki, który zrobiłem w Nuenen, jest w końcu najlepszą rzeczą, jaką zrobiłem“. Jest prawdopodobne, że tematyka i wykonanie obrazu były bardzo bliskie sercu Van Gogha i że był naprawdę podekscytowany ukończeniem tego, co uważał za jedno ze swoich się również autentycznie zraniony krytyką, jaką otrzymał na obrazie od swojego przyjaciela, holenderskiego malarza Anthona van Rapparda, i surowo go zganił, stwierdzając, że „… nie miałam prawa potępiać mojej pracy w sposób, w jaki ty to zrobiłeś".Oprócz szczególnego miejsca w sercu artysty, obraz ten wyróżnia się z nieco ciemniejszych powodów: został skradziony nie raz, ale dwukrotnie – najpierw z Kröller-Müller Museum w 1988 roku, a następnie z Van Gogh Museum w 1991 roku. Przypadki, zwłaszcza te drugie (samochód ucieczkowy wywalił oponę i złodzieje zostali zmuszeni do pozostawienia obrazów), praca została zwrócona bezpiecznie i bez szwanku. Gdzie to jest? 📍 Van Gogh Museum, Amsterdam. Pole pszenicy z wronami (1890) Co sprawia, że ten obraz jest sławny? W ostatnich dniach Van Gogh namalował kilka przedstawień otaczających go pól pszenicy. Spośród nich ten jest najbardziej znany, ale i najciemniejszy. Wydaje się pokazywać poczucie izolacji i samotności, ze ścieżką kończącą się na środku pola, prowadzącą donikąd, otoczoną przez wrony. To ponury wiele innych interpretacji obrazu – w tym myśl, że nie ma tu ani nuty niepokoju czy rozpaczy (Walther i Metzger) – i ostatecznie nie sposób poznać motywacji artysty. Wiemy na pewno, że dramatyczna paleta kolorów, rodzaj mieszanki między Gwieździsta noc i Słonecznikisprawia, że jest to jeden z najbardziej instynktownych i uderzających obrazów Van Gogha. Jaka jest historia tła? Ukończone w lipcu 1890 r. mogło być ostatnim dziełem Van Gogha – niestety nie ma żadnych rozstrzygających listów ani zapisów w tej sprawie. Faktem jest, że ten obraz został ukończony w tym samym miesiącu, w którym Vincent strzelił sobie w klatkę piersiową, w pobliżu lub na przedstawionym polu pszenicy. Nie sposób patrzeć na ten obraz bez tej ponurej realizacji. Gdzie to jest? 📍 Van Gogh Museum, Amsterdam. Kwiaty migdałów (1888-1890) Co sprawia, że ten obraz jest sławny? Mówiąc prościej, Van Gogha Kwiaty migdałów są piękne. Tematyka jest estetyczna, a radość artysty z ich malowania widać wyraźnie w efekcie końcowym. Ten konkretny obraz jest najsłynniejszym z całej serii poświęconej kwitnącym drzewkom migdałowym. Jednym mało znanym faktem na temat Van Gogha jest to, że miał obsesję na punkcie sztuki japońskiej i duży wpływ miały na niego drzeworyty i grafiki ukiyo-e. Inspirację stojącą za pracą można wyraźnie wywieść z tego japońskiego stylu artystycznego, z dziełem z 1887 r. Japonaiserie Kwitnąca Śliwka (po Hiroshige) – również na zdjęciu – będący zarówno hołdem dla japońskiego artysty Hiroshige, jak i zapowiedzią własnego arcydzieła Van Gogha. Jaka jest historia tła? Van Gogh cieszył się najbardziej produktywną erą swojej kariery podczas pobytu w południowej Francji, odnosząc się do Arles jako „Japonia Południa” ze względu na obfitość światła słonecznego i kwitnących drzew. Po raz pierwszy przybył w marcu 1888 roku, gdy drzewa owocowe zaczęły kwitnąć, i natychmiast zaczął malować w niemal niespotykanym tempie:„Jestem po uszy w pracy, bo drzewa kwitną i chcę namalować prowansalski sad z zadziwiającą wesołością”.To szczególne dzieło, najsłynniejszy obraz kwiatów migdałowca Van Gogha, powstał z innego szczególnego powodu: narodzin jego siostrzeńca, syna jego brata Theo. To jeden z nielicznych obrazów Van Gogha, w których widać nadzieję, radość i spokój – co czyni go jeszcze bardziej wyjątkowym. Gdzie to jest? 📍 Van Gogh Museum, Amsterdam. Irysy (1889) Co sprawia, że ten obraz jest sławny? Van Gogha Irysy są chyba najlepszym przykładem artysty tworzącego prace o ekstremalnych walorach estetycznych. Obraz jest pełen światła, życia i naturalnego piękna – z nutą japońskiej inspiracji, którą można znaleźć w Kwiaty migdałów. Mówiąc najprościej, jest spektakularny i pełen kolorów.„[To] rzuca się w oczy z daleka. Irysy to piękne studium pełne powietrza i życia”. – Theo van Gogha. Jaka jest historia tła? Po zameldowaniu się w szpitalu z powodu pogarszającego się stanu zdrowia psychicznego Van Gogh niemal natychmiast rozpoczął pracę nad tym obrazem. Odniósł się do malarstwa jako „piorunochronu mojej choroby” i poświęcił się swojej pracy, tworząc przedstawienia ogrodu kwiatowego przytułku św. Pawła w sobie wyobrazić, że spędzenie całego dnia w ogrodzie dało Vincentowi pewien rodzaj spokoju lub spokoju, jakkolwiek by to nie było chwilowe. Podczas gdy sam artysta uważał to za po prostu „studium” (niewystarczająco dobre, aby samo w sobie było dziełem sztuki), jego brat Theo zdał sobie sprawę, że Vincent stworzył coś wyjątkowego i przesłał to do Société des Artistes Indépendants, gdzie był wystawiany obok Gwiaździsta noc nad Rodanem. Gdzie to jest? 📍Muzeum J. Paula Getty'ego w Los Angeles. Autoportret z zabandażowanym uchem (1889) Co sprawia, że ten obraz jest sławny? Kiedy rozmawiamy z kimś o Van Goghu, nieuniknione jest, że rozmowa w końcu pójdzie w kierunku tego, co dokładnie stało się z jego uchem – przedstawionego na tym właśnie obrazie. Twórczość Van Gogha jest nierozerwalnie związana z jego życiem osobistym i wydarzeniami, które miały miejsce w trakcie jego artystycznej kariery. Obraz Van Gogha z zabandażowanym uchem jest ikoną, a czasem (niestety) pierwszym obrazem, który przychodzi na myśl, gdy ktoś myśli o Vincent van Gogh. Jaka jest historia tła? Mieszkając ze swoim przyjacielem (jest to temat do dyskusji) i kolegą artystą Paulem Gauguinem w Paryżu, Van Gogh okazał się być niezbyt idealnym współlokatorem. On i Gauguin często się kłócili, które czasami przybierały gwałtowny charakter. Uważa się, że podczas jednego z takich sporów Van Gogh doznał ataku i groził Gauguinowi brzytwą, zanim zamiast tego zranił się, odcinając część lewego ucha i przecinając tętnicę we własnej szyi. W zaostrzonym stanie psychicznym Vincent odwiedził miejscowy burdel i podarował płatek ucha jednej z prostytutek. Został przewieziony do szpitala następnego dnia, nie pamiętając wydarzeń, które miały miejsce. Inną rzeczą, która może być interesująca (po udzieleniu odpowiedzi na wszystkie pytania dotyczące uszu), jest częściowo pokazany japoński zwój ścienny w to oparte na prawdziwej grafice, którą Van Gogh posiadał i którą miał na swojej ścianie (na zdjęciu po lewej): Gejsze w krajobrazie, japońska grafika z lat 1870. XIX wieku, pokazująca, jak japońska sztuka wpłynęła na jego własną twórczość. Gdzie to jest? 📍 Galeria Courtauld, Londyn. Sypialnia w Arles (1888) Co sprawia, że te obrazy są sławne? Ten obraz może być trzy razy bardziej znany niż inne z tej listy – ponieważ „Sypialnia w Arles” to tak naprawdę tytuł nadany trzem niemal identycznym pracom, wszystkie wystawiane w różnych muzeach na całym obraz przedstawia intymny obraz sypialni Van Gogha, dając niepowtarzalny wgląd w to, jak żył artysta. To tutaj wrócił po ciężkim dniu pracy i śnił w nocy. Wszystkie obrazy są stosunkowo proste i skromne, z silnym naciskiem na efektywne wykorzystanie koloru. „Pomalowałem ściany na jasnofioletowy. Podłoże ze sprawdzonego materiału. Drewniane łóżko i krzesła, żółte jak świeże masło; prześcieradło i poduszki, cytrynowo-jasnozielone. Narzuta w kolorze szkarłatnym. Okno, zielone. Umywalka w kolorze pomarańczowym; zbiornik, niebieski. Drzwi liliowe. I to wszystko." Jaka jest historia tła? To była sypialnia Van Gogha w „Żółtym domu”, który dzielił z Gauguinem. Zamknięte drzwi po lewej prowadziły do dodatkowej sypialni, w której spał Gauguin. W liście do przyjaciela Vincent stwierdził, że oryginalny obraz z tej serii powstał z powodu przedłużającej się choroby, podczas której był przykuty do łóżka przez kilka i miłym faktem, na który uważni obserwatorzy mogą zauważyć, są miniaturowe portrety wiszące obok łóżka. To dziewiętnastowieczny odpowiednik powieszenia na ścianie polaroidów znajomych – na zdjęciu ludzie współcześni Van Goghowi i dobrzy przyjaciele Eugène Boch i Paul-Eugène Milliet. Gdzie oni są? 📍 1. wersja: Van Gogh Museum, Amsterdam. 📍 Druga wersja: Art Institute of Chicago. 📍 3. wersja: Musee d'Orsay, Paryż. Taras kawiarni w nocy (1888) Co sprawia, że ten obraz jest sławny? Ten obraz był pierwszym, kiedy Van Gogh skupił się na tworzeniu swoich kultowych wieczornych teł z rozgwieżdżonym niebem – zaczął tworzyć Gwiaździsta noc nad Rodanem wkrótce potem, a następnie Gwieździsta noc. Kolory są natychmiast uderzające i można powiedzieć, że jest to obraz Van Gogha oparty na palecie kolorów i ciemnych sylwetkach w tak uwielbiany, że dokładne miejsce w Arles, w którym Van Gogh stworzył ten obraz, zostało odnowione na początku lat 1990., aby dokładniej przypominać (lub replikować) to miejsce, tak jak było, gdy artysta uwiecznił go na tym obrazie. Jaka jest historia tła? Sam Van Gogh był wówczas wyraźnie zainspirowany i był podekscytowany pomysłem przedstawiania nocy na swoich obrazach. Po przeprowadzce do Arles był pełen pomysłów i nadziei co do kierunku swojej sztuki. Mimo że minęły zaledwie dwa lata przed śmiercią, Van Gogh dopiero zaczynał kłaść podwaliny pod niektóre z jego najbardziej kultowych obrazów, ucieleśnionych w Taras kawiarni w nocy. „Teraz jest obraz nocy bez czerni. Nie ma nic poza pięknym błękitem, fioletem i zielenią, aw tym otoczeniu oświetlony kwadrat ma kolor jasnosiarkowy, cytrynowozielony. Niezwykle lubię malować na miejscu w nocy. W przeszłości rysowali i malowali obraz z rysunku w dzień. Ale uważam, że pasuje mi od razu namalować tę rzecz. Prawdą jest, że mogę wziąć niebieski za zieleń w ciemności, niebieski liliowy za różowy liliowy, ponieważ nie można wyraźnie rozróżnić natury tego tonu. Ale to jedyny sposób na oderwanie się od konwencjonalnej czarnej nocy przy słabym, bladym i białawym świetle, podczas gdy w rzeczywistości sama świeca daje nam najbogatsze żółcie i pomarańcze”. - Vincent van Gogh. Gdzie to jest? 📍 Muzeum Kröller-Müller, Otterlo. Czy jesteś zainspirowany do polowania na którąś z powyższych prac? Zobacz najsłynniejsze na świecie obrazy Van Gogha w muzeach poniżej!
obraz vincenta van gogha krzesło
